در محضر قرآن (77) : ایمان و مسلمونی ب ایناس نه ب اونا !
دوشنبه شهریور ۲۳ ۱۳۹۴، ۱۲:۰۳ ق.ظ
- لَیْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ لَٰکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ الْمَلَائِکَةِ وَ الْکِتَابِ وَ النَّبِیِّینَ وَ آتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَىٰ وَ الْیَتَامَىٰ وَ الْمَسَاکِینَ وَ ابْنَ السَّبِیلِ وَ السَّائِلِینَ وَفِی الرِّقَابِ وَ أَقَامَ الصَّلَاةَ وَ آتَى الزَّکَاةَ وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا ۖ وَ الصَّابِرِینَ فِی الْبَأْسَاءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حِینَ الْبَأْسِ ۗ أُولَٰئِکَ الَّذِینَ صَدَقُوا ۖ وَ أُولَٰئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ
- این که (به هنگام نماز) چهره‌هایتان را به جانب مشرِق و مغرب کنید, نیکی (تنها همین) نیست (و یا ذاتاً روکردن به خاور و باختر, نیکی بشمار نمی‌آید) . بلکه نیکی (کردار) کسی است که به خدا و روز واپسین و فرشتگان و کتاب (آسمانی) و پیغمبران ایمان آورده باشد, و مال (خود) را با وجود علاقه‌ای که بدان دارد (و یا به سبب دوست داشت خدا, و یا با طیب خاطر) به خویشاوندان و یتیمان و درماندگان و واماندگان در راه و گدایان دهد, و در راه آزادسازی بردگان صرف کند, و نماز را برپا دارد, و زکات را بپردازد, و (نیکی کردار کسانی است که) وفاکنندگان به پیمان خود بوده هنگامی که پیمان بندند, و (به ویژه کسانی نیکند و شایسته‌ی ستایشند که) در برابر فقر (و محرومیّتها) و بیماری (و زیان و ضررها) و به هنگام نبرد, شکیبایند (و استقامت می‌ورزند) . اینان کسانی هستند که راست می‌گویند (در ادّعای ایمان راستین و پیجوئی اعمال نیک) و به راستی پرهیزکاران (از عذاب خدا با دوری گرفتن از معاصی و امتثال اوامر الهی) اینانند .
- [[«لَیْسَ الْبِرَّ . . . »: واژه (بِرَّ) خبر مقدم (لَیْسَ) و (أَن تُوَلُّوا) اسم مؤخّر آن است . «الْبِرَّ»: واژه‌ای است که در برگیرنده همه صفات نیک است . خیر فراوان . «قِبَل»: جهت . سو . «لکِنَّ الْبِرَّ»: واژه (بِرّ) اسم لکِنَّ است و (بِرُّ) دوم محذوف, خبر آن است که تقدیر چنین می‌شود: لکِنَّ الْبِرَّ بِرُّ مَنْ . برخی (بِرَّ) را اسم لکِنَّ و (مَنْ) را خبر آن گرفته‌اند . «الْکِتَابِ»: جنس کتاب, یعنی همه کتابهای آسمانی مراد است (نگا: بقره / 121) . «عَلَی حُبِّهِ»: با وجود دوست داشت خدا . با عشق به کارِ صدقه و احسان . مرجع ضمیر (ه) را خدا و مال و مصدر مفهوم از فعل, یعنی نفس عمل گرفته‌اند . «ذَوِی الْقُرْبَی»: خویشاوندان . «الْمَسَاکِینَ»: نیازمندانی که چیزی از کسی درخواست نمی‌کنند (نگا: بقره / 273) . «إبْنَ الْسَّبِیلِ»: مسافر نیازمند به سبب دوری از خانواده . «السَّآئِلِینَ»: گدایان . «فِی الرِّقَابِ»: در راه آزادکردن بندگان . در اینجا مراد از (رِقَاب) جمع رَقَبَة, به معنی گردن, خودِ اشخاص است . «الْمُوفُونَ»: وفاکنندگان . عطف بر (مَنْ آمَنَ) است, یا خبر مبتدای محذوف است که تقدیر آن چنین است: وَهُمُ الْمُوفُونَ . «عَاهَدُوا»: عهد بستند . «الْصَّابِرِینَ»: شکیبایان . منصوب است به (أَخُصُّ) یا (أَمْدَحُ) . «الْبَأْسَآءِ»: بلا و مصیبت خارج از جسم شخص . از قبیل: تنگدستی, زیان مالی, مرگ فرزندان . «الْضَّرَّآءِ»: بلا و مصیبت مربوط به جسم شخص . از قبیل: بیماری, رنجوری . «حِینَ»: زمان . وقت . «الْبَأْسِ»: جنگ . جهاد با دشمنان (نگا: احزاب / 18) . ]]
- سوره‌ی بقرة : 177.
- این آیه ، آیه‌ی منتخب از صفحه‌ی 27 از قرآن ، به خط عثمان طه است.
وَمِنَ الإِبْلِ اثْنَیْنِ وَمِنَ الْبَقَرِ اثْنَیْنِ قُلْ آلذَّکَرَیْنِ حَرَّمَ أَمِ الأُنثَیَیْنِ أَمَّا اشْتَمَلَتْ عَلَیْهِ أَرْحَامُ الأُنثَیَیْنِ أَمْ کُنتُمْ شُهَدَاء إِذْ وَصَّاکُمُ اللّهُ بِهَذَا فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللّهِ کَذِبًا لِیُضِلَّ النَّاسَ بِغَیْرِ عِلْمٍ إِنَّ اللّهَ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ
و از شتر دو زوج، و از گاو هم دو زوج، (برای شما آفرید) بگو کدامیک از اینها را خدا حرام کرده است ؟ نرها را یا مادهها را؟ و یا آنچه رحم مادهها را در برگرفته ؟ و آیا شما گواه (این تحریم) بودید، هنگامی که خدا به این موضوع توصیه کرد؟ بنابراین چه کسی ستمکارتر است از آنها که بر خدا دروغ میبندند، تا مردم را از روی جهل گمراه سازند، خداوند هیچگاه ستمگران را هدایت نخواهد کرد!
then a pair of camels and a pair of cattle. say: 'of these, has he forbidden you the males, the females, or what the wombs of the two females contain? were you witnesses when allah charged you with this? who is more harmful than he who, without knowledge, invents a lie about allah to mislead people? allah does not guide the harmdoers.
144. سوره ی انعام.