در محضر قرآن (96) : کمک کردن به کدام دسته از مستمندان اولویت دارد ؟
شنبه مهر ۱۱ ۱۳۹۴، ۱۰:۳۳ ب.ظ
- لِلْفُقَرَاءِ الَّذِینَ أُحْصِرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ لَا یَسْتَطِیعُونَ ضَرْبًا فِی الْأَرْضِ یَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسِیمَاهُمْ لَا یَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا ۗ وَ مَا تُنْفِقُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ
- (چنین بذل و بخششی مخصوصاً باید) برای نیازمندانی باشد که در راه خدا درمانده‌اند و به تنگنا افتاده‌اند و نمی‌توانند در زمین به مسافرت پردازند (و از راه تجارت و کسب و کار برای خود هزینه زندگی فراهم سازند و) به خاطر آبرومندی و خویشتنداری, شخص نادان می‌پندارد که اینان دارا و بی‌نیازند, امّا ایشان را از روی رخساره و سیمایشان می‌شناسی, (چه از لحن گفتار و طرز رفتار پیدا و نمودارند و) با الحاح و اصرار (چیزی) از مردم نمی‌خواهند . و هر چیز نیک و بایسته‌ای را که ببخشید, بیگمان خدا از آن آگاه است .
- [[«لِلْفُقَرَآءِ»: به مستمندان . جار و مجرور متعلّق است به (وَ مَا تُنفِقُوا) در آیه قبلی, یا به فعل محذوفی همچون (إِعْمَدُوا; إِجْعَلُوا . ) یعنی: إِعْمَدُوا لِلْفُقَرَآءِ; إِجْعَلُوا مَا تُنفِقُونَ لِلْفُقَرَآءِ; صَدَقَاتُکُمْ لِلْفُقَرَآءِ . «أُحْصِرُوا»: بازداشته شده‌اند . جلو آنان گرفته شده است . همه اوقاتشان وقف جهاد یا کسب علم شده است . «ضَرْب»: راه رفتن . مسافرت کردن . مراد جستجو و تکاپوی در کار تجارت و کسب و تلاشِ در پی معاش است . «تَعَفُّف»: قناعت . شرم و حیا . «سِیمَا»: رخساره . دیدار . «إِلْحَافاً»: الحاح . اصرار . مفعول مطلق است; زیرا الحاف خود نوعی از سؤال یعنی درخواست است; و یا این که به معنی مُلْحِفینَ و حال بشمار است . «لا یَسْأَلُونَ الْنَّاسَ إِلْحَافاً»: پافشارانه چیزی از مردم نمی‌خواهند . از مردم اصلاً چیزی نمی‌خواهند . «خَیْر»: مراد مال و دارائی است . ]]
- سوره‌ی بقرة : 273.
- این آیه ، آیه‌ی منتخب از صفحه‌ی 46 از قرآن ، به خط عثمان طه است.
فَإِذَا جَاءتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُواْ لَنَا هَذِهِ وَإِن تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ یَطَّیَّرُواْ بِمُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَلا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِندَ اللّهُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لاَ یَعْلَمُونَ
اما (آنها نه تنها پند نگرفتند بلکه هنگامی که نیکی (و نعمت) به آنها میرسید میگفتند به خاطر خود ماست! ولی موقعی که بدی (و بلا) به آنها میرسید میگفتند از شومی موسی و کسان او است! بگو سرچشمه همه این فالهای بد نزد خدا است (و شما را به خاطر اعمال بدتان کیفر میدهد) اما اکثر آنها نمیدانند.
when good things came their way, they said: 'it is our due, ' but when evil befell them they blamed their ill fortune on moses and those with him. indeed their ill fortune was with allah, though most of them did not know.
اعراف. 131