در محضر قرآن (107) : بضی وختا کار ب جایی میکشه ک دیگه غیر از آرزوی مرگ ، چارهای باقی نمیمونه (آیهی مباهله)
سه شنبه مهر ۲۱ ۱۳۹۴، ۱۰:۴۴ ب.ظ
- فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَکُمْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَکُمْ وَ أَنْفُسَنَا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ
- هرگاه بعد از علم و دانشی که (دربارهی مسیح) به تو رسیده است (باز) با تو دربارهی او به ستیز پرداختند, بدیشان بگو: بیائید ما فرزندان خود را دعوت میکنیم و شما هم فرزندان خود را فرا خوانید, و ما زنان خود را دعوت میکنیم و شما هم زنان خود را فرا خوانید, و ما خود را آماده میسازیم و شما هم خود را آماده سازید, سپس دست دعا به سوی خدا برمیداریم و نفرین خدا را برای دروغگویان تمنّا مینمائیم .
- [[«فَمَنْ حَآجَّکَ فِیهِ»: پس اگر کسی درباره مسأله عیسی با تو بدون دلیل مجادله کرد . «تَعَالَوْا»: بیائید . «نَبْتَهِلْ»: فروتنانه دست دعا به درگاه خدا برداریم و به زاری از او بخواهیم که . مباهله کنیم . ]]
- سورهی آل عمران : 61.
- این آیه ، آیهی منتخب از صفحهی 57 از قرآن ، به خط عثمان طه است.
- سه شنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۴، ۱۰:۴۴ ب.ظ