عافیت‌سوزی

چرا برخی از نوشته‌های شما در وبلاگ ، پُر است از اغلاط املایی و نگارشی ؟ ( « وخت » بجای « وقت » ، « ک » بجای « که » ، « خاهر » بجای « خواهر » ، « میخام » بجای « میخوام » ، « خاب » بجای « خواب » ، « لطفن » بجای « لطفاً » ، « صراحتن » بجای « صراحتاً» و ....)

اینگونه نوشتن حاکی از جهل نسبت به املای صحیح کلمات یا جهل نسبت ب نگارش صحیح کلمات نیست ؛ من معتقدم هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد ؛ بله در جایی که ما مشغول نوشتن یک دادخواست یا پاسخ دادن به یک دادخواست هستیم و قصد داریم آن را به عنوان یک سند حقوقی به محضر دادگاه تقدیم نمائیم باید قواعد املائی و نگارشی را تمام و کمال رعایت کنیم ، اما اینجا در این وبلاگ شخصی که عمده‌ی مباحث ما را دلنوشته‌‌های احساسی تشکیل می‌دهد دلیلی برای رسمی نوشتن وجود ندارد ، ما اینجا در پی اینیم که هر چه می‌خواهد دل تنگمان بنویسیم و هیچ آداب و ترتیبی هم نجوئیم !!!

ما وقتی در یک مراسم رسمی شرکت می‌کنیم بدیهی‌ست که باید با لباس رسمی حاضر شویم و آداب نشستن و برخاستن را به طور کامل رعایت کنیم ؛ اما پوشیدن پیژامه در منزل و راحت نشستن یا حتا دراز کشیدن از منظر هیچکس سزاوار سرزنش نیست ؛ این وبلاگ هم ب مثابه‌ی خانه‌ی من در فضای مجازی است و عدم رعایت آداب نوشتن از نظر من بدون عیب است.

صرفنظر از توضیحات فوق ، از نظر ادبی هم اینگونه نوشتن در وبلاگ شخصی از نظر من بلا اشکال است ، همانگونه که امروزه فارسی شکسته و محاوره‌ای نوشتن (مثل نوشتن « می‌خوام » بجای « می‌خواهم » یا « میگم » بجای « می‌گویم ») به یک امر مقبول تبدیل شده ، در حالیکه سابقن ادیبان بشدت در مقابل این تغییر مقاومت نشان می‌دادند ، مطمئناً در سنوات آینده نیز نوشتن « وخت » بجای « وقت » آنقدر که امروز از نظر بعضی‌ها عجیب و غیر قابل قبول می‌نماید ، شگفتی‌آور نخواهد بود.

هدف غائی ما این است که در این محیط ، نوشتنمان را هر چه بیشتر به گفتار روزمره شبیه کنیم. اگر در گفتار روزمره ، فعل بر خلاف نوشتار ، در وسط جمله می‌آید نه در آخر جمله ( به این مثال توجه کنید : « من رفتم اونجا » بجای « من آنجا رفتم ») در نوشتار هم همین اتفاق خواهد افتاد ، اگر در گفتار ، تلفظ کلمه‌ی « وقت » تبدیل به « وخت » می‌شود ، در نوشتار هم همین گونه خواهد شد.

به هر حال این نظر شخصی من است و امیدوارم اگر مایل ب خواندن مطالب من در این وبلاگ هستید و از نظرتان اینگونه نوشتن ایراد است ، این ایراد را بر من ببخشائید و تحمل کنید.