این تصاویر زیبا و فرحبخش رو گذاشتم برای بزرگوارانی که ممکنه سابقاً دانشجوی دانشگاه آیت‌الله العظمی بروجردی بوده باشن و الان دلشون تنگ شده برای دانشگاه. این تصاویر، متعلق به صبح تنها روزی هست که توی پاییز امسال، توی بروجرد بارون اومده. بوی نَمِ بارون و طراوت و شادابی‌ای که توی فضا موج میزنه رو به راحتی از طریق عکسا هم میشه مزمزه کرد!!!
# # #
###
خواهش میکنم . دلنوشته ای بیش نبود .
اینجانب یک زمانی یک گوشه ای نوشته بود سرم هم برود تورا فراموش نخواهم نکرد .
اصلا مگر بمیرم که از خانه ی قلبم بیرونت کنم .
در واقع انتفاع خانه ی قلبم را مطلقا به تو سپرده بودم .
نوشته بودم:
خنده هات را. نگاه نگرانت را ..پریشان زلف مشکین گونه ات را ....
نوشته بودم روزیکه از غار تنهایی بیرونم کشاندی .... زنده ام کردی ....و سپس هومیانم را ربودی ...
فراموش نخواهم کرد .
چه شده پاییز امسال که دلم روشن است از نبودت ؟ که تکانده ام خاطرم را از هر چه تو در آن بودی...بقچه کرده امد . خاک کرده ام آنچه خاطر تورا وصله می زد به زندگی ...
وحالا می خواهم سفر کنم .
اینبار اما بی تو ... بی توییکه دلم غنج می رفت برای شش جیب شلوار خاک و خله ایت .
برای چنگ انداختن دستهات در موهات . قسم حضرت عباس خوردن هات ....
برای زیر لب آواز خواندن ها و تو ای پری کجایی؟
گفتن هات ...
مانده یک بغض و دو دانگ دلتنگی که فعلا زورم به ید غاصبانه ات نمی رسد... که البته احتمال قریب به یقین سال به سرانجام نرسیده ........... بگذریم .
اما سر راه این سفر دلم روشن است از نویدی که بر بلوغ شادی هایم در حال گذر است . حالا دیگر بزرگ شده ام و خیال نمی کنم وقتی نیستی داری به من فکر می کنی یا مثلا وقتی اسمم از رادیو پخش می شود حتما یاد من می کنی و شور در دلت برپا می شود ... و احتمالا رنجیده خاطر می شوی ...
دیگر کهنه شده التهاب چشم هام از گریه شبانه سرازیر شدن . از فقط برای شنیدن صدایت خاموش ماندن ...
از چله نشینی و هزار باااار دوره کردن نام (( یا ودود )) ...
تو که نیستی ... بگذار من هم نباشم . آنانکه نت های دستگاه ماندن را خوب می رقصند هم جای مرا برای تو پر می کنند هم جای .......
(( برای وبلاگ ))
دلمان رفت چقد زود گذشت