عافیت‌سوزی

که هم‌چنان که ترا می‌بوسند 

در ذهنِ خود طناب دارِ ترا می‌بافند

و این جهان به لانه‌ی ماران مانند است 

و این جهان پر از صدای حرکت پای مردمی‌ست 

که هم‌چنان که ترا می‌بوسند 

در ذهنِ خود طناب دارِ ترا می‌بافند

مردمانی که صادقانه دروغ می‌گویند

و عاشقانه خیانت می‌کنند

کاش

دل‌ها آن‌قدر پاک بود

که برای گفتن

دوستت دارم

نیازی به قسم‌خوردن نبود

دل من دیر زمانی است که می پندارد :

« دوستی » نیز گلی است ؛

مثل نیلوفر و ناز ،

ساقه ترد ظریفی دارد .

1. سلام و وقت بخیر. امیدوارم حالتون خوب خوب باشه. 
2. مطلب کاملا درست و دقیقی نوشتید. نمی دونم چرا و چطور هست ، که روابط دوستانه ی نزدیک احتمال گسستگی اون ها هم زیاده ، شاید طرفین خودشون رو اونقدر نزدیک می بینن که به خودشون اجازه می دن حرف هایی بزنن یا حرکاتی رو انجام بدن که باب میل طرف مقابل نیست و همین باعث دلخوری می شه. 
3. جدا از این ها ، شاید شما هم به این قاعده رسیده باشید که ، هرچقدر آدم محبت می کنه به دوستان و آشنایان جواب عکس می گیره متاسفانه و هرچی آدم خودش رو بگیره و مغرور باشه اشخاص بیش تری جذب شخص خودگیر می شن ! این از اون پدیده های عجیب جامعه ی امروز ایرانیه. 
4. پس از دوران نوجوانی و بخصوص از زمان اتمام مدرسه و ورود به دانشگاه ، با بسیاری از افراد روابط دوستانه برقرار کردم ، و الان پس از گذشت نزدیک به 11 سال پس از اون ، به این نتیجه رسیدم که نباید با همه کسی دوست شد و اجازه ی ورود به همه ی افراد و شخصیت ها رو داد. اون پلاک گردن معروف ورود ممنوع رو شاید بهتر الان درک کنم ( البته اون مضمون عاشقانه داشت اون موقع) . به نظر خودم ، مشکل این بود که هر شخصی که به سمتم می اومد و چه درخواست کمک می کرد یا خیر ، از جنبه ی بشر دوستانه به قضیه نگاه می کردم و نوع صحبت کردن ، قدرت بیان ، تیپ و قیافه و طایفه ی شخص  ذره ای برام اهمیت نداشت و در حالت اول تمام توانم رو می ذاشتم و در حالت عادی هم از برنامه ها و زمان و راحتی خودم می زدم برای اون اشخاصی که شاید اولین بار بود تو عمرم دیده بودم .  فقط و فقط این موضوع برام مهم بود که این شخص هم یک نفر مثل منه و اعتقاد و مذهب و سواد و ...برام مهم نبود  ( و الان  قضیه متفاوته) و جالب هم این بود که ، پس از آشنایی نسبی ، یه جای دیگه این اشخاص رو می دیدی، مستقیم تو چشات نگاه می کردن و خیلی راحت نمی شناختنت!  
5. شاید الان نحوه ی رفتار بزرگتر ها رو زمانی که بچه بودم باهاشون بیرون م یرفتم بهتر درک کنم. فردگرایی و رشد اون و گسترده شدن طیف این موضوع شاید بی اهمیتی به اطرافیان و آشنایان رو هم تحت تاثیر خودش قرار داده . پیدا شدن اشخاصی که خودشون رو محور هستی می دونن هم ناشی از همین موضوع شاید باشه. 
6. از همه بدتر فرهنگی هست که در جامعه ی امروزی ما رسم شده و اون اینکه : این شخص چه جایی به درد من می خوره تا درخور و متناسب با اون باهاش رابطه برقرار کنم. کافی شما این روزها پست یا مقامی داشته باشید و ببینید چه اخلاق حسنه ای از اطرافیان شما فوران می کنه. در معامله ی بده بستان قرار گرفتن این روزا  مرتبه و و معیار و عمق دوستی ها رو هم مشخص می کنه. و من خییییییییییییلی از این بابت متاسفم.