عافیت‌سوزی

این مطلب نخستین بار درچهارشنبه سیزدهم آذر ۱۳۹۲ ساعت 9:15 با شماره‌ی پست 181 از طریق وبلاگ قبلی من در بلاگفا منتشر شده بود.

بازدیدکننده‌ی محترمی که با نام "دانشجو " خود را معرفی می‌نمایند، به مناسبت اول ماه صفر (ورود کاروان اهل بیت امام حسین(ع) همراه سر مبارک ایشان به شام و دمشق(سال 61 قمری) ، این تضمین زیبا را به وبلاگ هدیه کرده است:

علامه‌ی طباطبایی این مُخَمَّس¹ را، که تضمین غزلی از حافظ است، در سال 1328-1327 شمسی سرودند و همراه نامه‌ای به برادر خود، آیت الله الهی، ارسال داشتند و در پایان سروده نوشتند: (انتظار می‌رود این اشعار را در مجالس خودتان [مرثیه حاج سید احمد] خصوصاً مجلس هفته آینده بخوانید. زیاد از این ، جسارت است)

گفت آن شاه شهیدان که بلا شد سویم / با همین قافله‌ام راه فنا می‌پویم

دست همت ز سراب دو جهان می‌شویم /  شور یعقوب کنان یوسف خود می‌جویم

     که کمان شد ز غمش قامت چون شمشادم

گفت هر چند عطش کَنده بُن و بنیادم /  زیر شمشیرم و در دام بلا افتادم

هدف تیرم و چون فاخته پَر بگشادم  /  فاش می‌گویم و از گفته‌ی خود دلشادم:

  بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

من به میدان بلا روز ازل بودم طاق  / کشته یارم و با هستی او بسته وثاق

منِ دل رفته کجایم و کجا دشت عراق! / طایر گلشن قدسم، چه دهم شرح فراق

      که در این دامگه حادثه چون افتادم

لوحه سینه من گر شکند سُم ستور  / ور سرم سیر کند شهر به شهر از ره دور

باک نبود که مرا نیست به جز شوق حضور /  سایه طوبی و غلمان و قصور و قد حور

     به هوای سر کوی تو برفت از یادم

تا در این بزم بتابید مه طلعت یار / من خورم خون دل و یار کند تیر نثار

پرده بدریده و سرگرم به دیدار نگار / نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار

       چه کنم؟ حرف دگر یاد نداد استادم

تشنه وصل وی‌ام آتش دل کارم ساخت / شربت مرگ همی خواهم و جانم بگداخت

از چه از کوی توام دست قضا دور انداخت / کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت

       یارب از مادر گیتی به چه طالع زادم؟

1 - مخمس یا تخمیس به مسمط پنج‌مصراعی می‌گویند که چهار مصراع اول آن هم‌قافیه (مصرع) هستند. معمولاً دو مصراع آخر مخمس تضمینی از یک غزل مشهور است.