عافیت‌سوزی

سلام. بله خودم نوشتم. همین الان که این متن رو می نویسم ، برنامه ی ویژه جام جهانی در همین مورد هست. من یک بار دیگه تلاش و ستایش بازیکنای ایران رو ستایش می کنم ، و ممنونم از هرکسی که در هر نقطه ای از این دنیا قلبش برای ایران می تپه، و افتخار آفرینی می کنه ، درست مثل تمام فرهیختگان و دانشمندان زن و مردی که جای جای این کره ی خاکی و در دورترین نقاط دنیا این کار رو انجام می دن.  اما شاید مهم ترین دلیلی که باعث شد متن بالا رو به این شکل گلایه مند بنویسم ، بر می گرده به سالیان خییییییییلی قبل ، موقعی که کفشای فوتبالیم رو بالای سرم می ذاشتم تا صبح به عشق بازی با اونا از خواب بیدار بشم ، نونهالی و نوجوانی و اوایل دوره ی جوونی خودم رو سالیان سال با فوتبال دیدن و فوتبال بازی کردن تو سالنا و زمینای فوتبال گذروندم ، چقدر شور و شوق داشتیم ، با پسرای فامیل خیلی پیگیر بودیم و اون موقع این فضای مجازی و کانال و این حجم از اطلاعات نبود ، دلمون خوش بود به چند عدد عکس کوچیک از فوتبالیست های مشهور دنیا ، اخبار ورزشی ای که فقط یه بار در طول روز پخش می شد ،  و بعضا پوستری که با کلی ذوق ، می خریدیم از بازار و روی دیوار نصب می شد و تا مدت ها همونجا خودنمایی می کرد.  سالای اول ورودم به دانشگاه بود ، که بزرگ تر شده بودیم و بیش تر می فهمیدیم از فوتبال و دنیای خارجی اون ، چقدر ذوق می کردیم که ایران به جام جهانی رفته ، هر روز صبح روزنامه ها رو می خریدیم و پیگیر اخبار می شدیم ، دست به دعا می بردیم که فلان بازیکن خدا کنه که مصدومیتش بر طرف شه برسه به بازیا ، فلان بازی چی می شه ، فلان تاکتیک چکار می تونه بکنه و ده ها و صدها بحث و ابطال وقت گرانبهایی که پای فوتبال گذاشتیم و دست آخر هر جا قرار بود افتخار آفرینی ای اتفاق بیفته یا غروری به ما داده بشه ، بچه ها سر بزنگاه ما که هیچ ، گل ملت رو مایوس و دل زده می کردند  ،  و این تا مدت ها ادامه داشت ، و بعد از اون دوباره به عشق میهن و ایران پیگیر می شدیم و داستان همون داستان بود و هیچ اتفاق خارق العاده ای رخ نمی داد. فهمیده بودیم که ما همین هستیم در این همین حد نه بیش تر ، و ما اشتباهی خیلی از وقت و انگیزه و تلاش خودمون رو برای فوتبال ، اونم تو این مملکت گذاشتیم. ای کاش اون همه وقت صرف درس و دانش و لااقل مسایل دیگه ای می شد . نه فوتبالی که هرچند وقت یه بار اخبار شرم آوری هم از قهرمانای پوشالیش در روزنامه ها و موبایلای مردم درز می کرد. هرچند ما تو کشورمون ، حتی یه زمین تمرینی استاندارد در حد بین المللی نداریم ، اما این در مورد تمام ورزش ها صدق می کنه و به مراتب بدتر برای اونا ، حتی وضعیت سالنای کشتی ما که من خودم 8 سال مهمون اونا بودم ، و می بینید که چه دلاورایی رو تو دنیا داریم مثل حسن یزدانی ، یا هادی ساعی که 2 طلای المپیک داره ! و ده ها قهرمان مظلوم دیگه...  به هر حال ، من عملکرد بیرانوند خودمون و وحید امیری پر تلاش رو تحسین و تمجید می کنم ، و  بیش تر از همه چیز به  دلیل  طی کردن مسیر مشکلی که داشتند و  سادگیشون  و  به خاطر فطرت پاک و حجب و حیایی که دارند. 

همچنین نبوغ و تلاش و عشقی که عادل خان دارن ، اما یه حسی بهم می گه ایشون اصلا دوست نداره مردم نسبت به برنامه و فوتبال کشورش ناامید بشن ، چون به هر حال ایشون هم از این طریق داره برنامه ی زندگیش رو می گذرونه و خود ایشون هم مثل اینکه سردبیر یکی از روزنامه هایی هست که تو   دکه های روزنامه فروشی ما   که بیش تر از تعداد انگشتان دو دست روزنامه ی ورزشی دارند و عکس فوتبال در اغلب روز ها تصویر نخست اوناست. معمولا موجود هست.   بعد از بازی  و صعود ژاپن ایشون اومده و می گه : چه بازی ننگینی از ژاپن!   به قول خودش قشنگ حسادت از کاریزماش می بارید ! کشوری که با تلاشش ، حساب خودش رو از تمام دنیا جدا کرده و سامورایی ها به جرات می شه گفت ، کشور فرازمینی ای رو شکل دادند 

به هر حال ، شاید این کامنتای من زیاد ربطی به پست شما که با اون موافقم ،  نداشت ، اما دوست داشتم این مطالب رو هم با شما در میون بذارم. ببخشید اگر طولانی و خسته کننده شدند.

وااااااااای آره راست میگین !!!!!

بعد اینکه دکمه ارسال رو زدم حس کردم چیزی که نوشتم یه جوریه ، نمیدونم چرا این جمله کامل یادم نمیمونه همیشه یه جاشو اشتباه میگم :)

جدای از تمام مطالب این پست

عاشق کامنت اونی هستم که خودشو سه نقطه (...) معرفی کرده

یعنی واقعا خسته نباشی دلاور ، زنده باشی پهلوان !!!!

عاشق هوششم که دست شرلوک هلمز فقید رو از پشت بسته !!!!!!

ملت همیشه جو گیر! 

دیشب تیم ملی فوتبال ایران در برابر تیم ملی پرتغال با نتیجه ی یک بر یک متوقف شد و در نهایت با یک برد ؛ و یک باخت و یک مساوی از گردونه ی مسابقات و جام جهانی حذف گردید. تمام ملت دیشب را تا صبح  در خیابان ها به جشن و پایکوبی پرداختند و ااز نمایش تیم ملی علیرغم بدون نتیجه بودن ، ، خوشحال و سرمست بودند! چراکه این بار برخلاف ادوار گذشته ، به یُمن گل به خودی بازیکن مراکش ، حداقل یک برد در شروع بازی ها برایمان ثبت شده بود. اما سوالی که ذهن را درگیر می کند ، اینکه آیا ما واقعا به نتیجه ی دلخواه و مورد نظر دست پیدا کردیم؟ آیا تمام دلارها  و هزینه هایی که برای تیم ملی فوتبال صرف و هزینه شد به نتیجه ای منتج گردید؟ آیا ااگر این همه تبلیغ و هزینه و توجه روی سایر رشته های ورزشی گذاشته شود نتیجه ی آان ها هم همانند فوتبال خواهد شد؟ که بر خلاف ادوار گذشته که با 2 باخت و یک تساوی به کار خود پایان می دادند و راهی کشور می شدند ، این بار با یک باخت کم تر به کار خود پاایان داده ایم ؟ آیا رشته هاایی مانند کشتی و والیبال که در سالیان اخیر بزرگ ترین تیم های دنیا را هم مغلوب خود می کند ، با این همه افتخار آفرینی شایسته هزینه و توجه بیش تری نیستند ؟ پس چرا تاکید و توجه نسبت به فوتبال در کشور ما تا این حد جدی و با حمایت انجام می شود ؟ آیا اهداف سیاسی ای در کار است؟ از کودکان خردسال کوچه و خیابان گرفته تا کهنسالان شب و روز را با اخبار و تبلیغات فوتبالی ااز تلویزیون و ساایر رسانه ها دنبال می کنند ، چنان که گویی کشور هیچ مشکل دیگری نداارد و تمام سرنوشت کشور به این رشته و تیمی که همیشه در بزنگاه ها مایوس مان می کند ، گره خورده ااست!  آن هم براای کشوری باا پیشینه ی شعر و ادب و فرهنگ و موسیقی با تمایلات شدید مذهبی ، جای شگفتی بسیار دارد.

به راستی اگر فوتبال ما ، در سطح کشورهایی همچون برزیل ، آرژانتین ، آلمان و اسپاانیا ، با آن همه افتخار فوتبالی می بود، چه اتفاقی براای ملت ما می افتاد ؟! شاید همگی در کنار کسب و کار و شغل خود ، یک عدد توپ فوتبال هم وسط سقف حجره یا اتااق اداره شان آویزان می کردند!!!

برگردیم به بازی دیشب ، اتفاقاتی که در پایان بازی دیشب رخ داد و اشک هایی که ریخته می شد ، برخلاف بسیاری از مردم ، ناخودآگاه ذهن مرا به سمت جنگ تحمیلی برد ، که گویی باازیکنان ما در میدان جنگ ، خاک کشور سرزمین را به دشمن واگذار کرده بودند ، حرکت کریم انصاری فرد هم پس از به ثمر رسانیدن تنهاا گل ایران در این جام که آن هم از روی نقطه ی پنالتی و به یُمن وجود فناوری وی ای آر گرفته شد ، که دوان دوان خود راا به زمین خودی رساند ، و سجده کنان بوسه ای بر زمین چمن خودی زد ، شاهدی بود بر این قضیه ، که ایرانیان فوتبال را به مثابه ی نبردی خونین و حیثیتی که در تاریخ ماندگار خواهد شد می دیدند ، در حالیکه می داانیم این روزها ، این تفکر مطرود و اصطلاحااتی همچون ورزش برای صلح ، فوتبال علیه دشمن ( تالیف عادل خان فردوسی پور) و فوتبال براای همبستگی انسانی ، نه رقابت نژاد پرستانه و مروج دشمنی ، همگی به این مهم اذعان دارند که فوتبال و به طور کلی ورزش ، شایسته و بایسته است که در خدمت صلح و دوستی میان ملت ها باشد. حرکتی که بدون شک بهترین صحنه بازی و بهتر بگویم پس از بازی برای من بود ، صححنه ای بود که مدافع پرتغالی بازیکن تیم ما یعنی مرتضی پور علی گنجی را که چیزی نمانده بود که  به عمد بهترین ستاره تیم شان را از بازی دیشب و مرحله ی یک هشتم نیز محروم کند و شاید هم کار آن ها راا در همان باازی دیشبی تمام می کرد ! در آغوش گرفته و به او دلداری می داد. بر خلاف امید ابراهیمی که فنی از فنون کشتی کج را روی ستاره تیم شان انجاام دااد! به راستی ااگر آن ها این حرکت را انجام داده بودن ، واکنش ما چه بود؟

من تلاش بازیکنان ایران را ستایش می کنم ، و دربازه بانی فوق العاده ی بیرانوندو بازی خوب امیری. اما درگیری حین بازی را نه ، حرکت تماشاچیان بی فرهنگی که تا صبح هتل بازیکنان پرتغال را روی سرشان گذاشته بودن را نه بی اخلاقی برخی بازیکنان و بی احترامی سیل عظیمی از مردم مان را نه،  و فحاشی ها و بی احترامی های زیادی که در صفحات شخصی خواهر و مادر رونالدو و همچنین خود او صورت گرفت ، باعث خجالت و شرمندگی من شد . بله، ما ملت جوگیری هستیم همانگونه که در سال 59 با حمله به سفاارت ایلالات متحده و گروگاانگیری بی سابقه مان در تاریخ برای همیشه ثبت شدیم ! و کماکان ، در حال پس دادن تاوان آن هستیم. در بازی دیشب مطمئنا ، استرس و اهمیتی که باازی برای ما داشت برای پرتغالی ها ندااشت ، در حالیکه آن ها نیز امکان حذف شدن از جام راا علیرغم خوب بودنشان داشتند ! و این بر میگردد به همان احساسی بودن و جوگیر بودنمان. در بازی باا مراکش هم در حال مباارزه ای فراتر از ورزش بودیم ، ! تیمی که به نظر من شایستگی صعود به عنواان تیم اول گروه را داشت ، چون فقط فوتبال بازی می کرد و سیستمی تدافعی نداشت ، به عنوان تیم آخر گروه حذف شد! اما بسیار آبرومندانه و با نمایشی زیبا ... چیزی کاملا بر خلاف عملکرد ما. ارزش دانش فنی و حرفه ای بودن سرمربی تیم ملی را به هیچ وجه زیر سوال نمی برم و صلاحیت آن را نیز ندارم ، ولی واقعیت این بود ، که تیم ما به جز نبردی فراتر از فوتبال و سیستمی کاملا تدافعی ، چندین برابر دویدن بازیکنان که در بازی آخر خستگی آن ها نیز مشهود بود ، و در نهایت شستشوی مغزی ای که روی آن ها انجام گرفته بود ؛ که گویی این ، آخرین راه زنده ماندن در این دنیا برای شماست ، چیز دیگری نداشت. شاید تاا حدودی قابل تحسین باشد ، ولی دنیای حرفه ای فراتر از این هاست...

در یکی از گروه ها کشوری به نام ایسلند وجود دارد که گمان می کنم ، کل جمعیت آن در حدود 350/000 هزار نفر باشد ، خودتان حساب کنید که چند برابر کم تر از  جمعیت کشور ما ! و مقابل آرژانتین تا مرز پیروزی هم رفتند و با مهار یک پنالتی هم از بازیکن محبوب صهیونیست ها ، هنوز هم شانسی برای صعود داارند. که البته سابقا در مسابقات جام ملت های اروپا شایستگی خود را نشان داده اند . این سواال تکراری باز هم ناخودآگاه به ذهن خطور می کند ، که با این همه هزینه و تبلیغات و توجه ، فوتبال ئر کشور ماا چه دستاوردی و افتخاری داشته است ، جایگاه آن در دنیا کجاست ؟ آیا اگر این همه هزینه و توجه و تبلیغ برای نخبگان و دانشجویان و فرهنگیان و حوزه های آموزشی و حتی سایر رشته ای ورزشی صرف می شد ، شاهد نتیجه و دستاوردهای متفاوت تر و موثر تری نبودیم ؟ 

بازیکنانی که سالیان سال بازی کرده و بیش تر زندگی خودشان را در زمین فوتبال گذرانده اند ، و هنوز هم نمی توانند موقعیت تک به تکی را باا یک ضربه ی بغل پا به ثمر برسانند ، اکنون می توانند با خیال راحت با ماشین های میلیاردی و اهدایی خود از شیوخ عرب ، دست در دست دوستان و زیبارویان ، در پاساژها و کشورهای همسایه به خوشگذرانی بپردازند

و عالی بود متن شما