عافیت‌سوزی

عافیت چشم مدار از منِ میخانه نشین / که دَم از خدمت رندان زده‌ام تا هستم - حافظ

عافیت‌سوزی

عافیت چشم مدار از منِ میخانه نشین / که دَم از خدمت رندان زده‌ام تا هستم - حافظ

عافیت‌سوزی

من سید نورالله شاهرخی، عضو هیأت علمی دانشگاه لرستان، دکترای حقوق خصوصی دوره‌ی روزانه‌ دانشگاه علامه طباطبایی تهران (رتبه‌ی 13 آزمون دکتری) ، کارشناسی ارشد حقوق خصوصی از همان دانشگاه (رتبه‌ی 21 آزمون ارشد)، پذیرفته شده‌ی نهایی آزمون قضاوت، مدرس دانشگاه و وکیل پایه یک دادگستری هستم. این وبلاگ در وهله‌ی اول برای ارتباط با دانشجویان و دوستانم و در وهله‌ی بعد برای ارتباط با هر کسی که علاقمند به مباحث مطروحه در وبلاگ باشد طراحی شده است. سؤالات حقوقی شما را در حد دانش محدودم پاسخ‌گو هستم و در زمینه‌های گوناگون علوم انسانی به‌خصوص ادبیات و آموزش زبان انگلیسی و نیز در صورت تمایل، تجارب شما از زندگی و دید شما به زندگی علاقمند به تبادل نظر هستم.

***
***

جهت تجمیع سؤالات درسی و حقوقی و در یکجا و اجتناب از قرار گرفتن مطالب غیر مرتبط در ذیل پُستهای وبلاگ ، خواهشمند است سؤالات درسی و / یا حقوقی خود را در قسمت اظهار نظرهای مطلبی تحت همین عنوان (که از قسمت طبقه بندی موضوعی در ذیل همین ستون هم قابل دسترسی است) بپرسید. به سؤالات درسی و / یا حقوقی که در ذیل پُستهای دیگر وبلاگ پرسیده شود در کمال احترام ، پاسخ نخواهم داد. ضمناً توجه داشته باشید که امکان پاسخگویی به سؤالات ، از طریق ایمیل وجود ندارد.

***
***
در خصوص انتشار مجدد مطالب این وبلاگ در جاهای دیگر لطفاً قبل از انتشار ، موضوع را با من در میان بگذارید و آدرس سایت یا مجله‌ای که قرار است مطلب در آن منتشر شود را برایم بفرستید؛ (نقل مطالب، بدون کسب اجازه‌ی قبلی ممنوع است!) قبلاً از همکاری شما متشکرم.

طبقه بندی موضوعی
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
مطالب پربحث‌تر
آخرین نظرات

آزادی = روسری دور گردن، شلوار پاره پوره.

شنبه تیر ۲۳ ۱۳۹۷، ۱۰:۵۵ ب.ظ


تصوری که برخی از بانوان سرزمین من، از آزادی دارن. روسری‌ها دور گردن. شلوارها پاره پوره.

تصوری سطحی، کم عمق و ظاهری.

تصاویر متعلق است به شب بازی فوتبال بین ایران و اسپانیا. به قول خوداشون، شبی که آزادی، آزاد شد :-| اینجوری آزاد شد...

اینم بگم من نفیاً یا اثباتاً در خصوص ورود خانوما به ورزشگاه‌ها اظهار نظر قطعی نمی‌کنم، هدف این مطلب هم اصلاً این نیست، اجمالاً در این زمینه معتقدم زنان از تمام حقوق و تکالیف که اختصاصی به جنسیت مرد نداشته نباشه (تکالیف مخصوص مردان مثل انفاق بر همسر و دادن مهریه و از این قبیل، حقوق مخصوص مردان مثل سهم بیشتر از ما تَرَک و از این قبیل) برخوردارند و در صورتی که شؤون و شعائر مذهبی رعایت بشه دلیلی بر ممنوعیت حضورشون در ورزشگاه‌ها - در ورزش‌هایی که حد لازم پوشش مردان دَرِشون رعایت میشه - نه شرعاً و نه عقلاً وجود نداره، فقط میخام بگم برخی از بانوان منظورشون از حضور در ورزشگاه‌ها اصلاً ورزش و اینا نیست، فقط هدفشون اینه که یه آبی به دست بیارن تا نشون بِدَن چه شناگرهای ماهری هستن. ورزش و اینا بهونه‌س. وگرنه دلیلی نداره تا کوچکترین عرصه‌ای گیر میارن اقدام کنن به کشف حجاب و انجام حرکات موزون و ناموزون :-| همون حس خودنمایی که ذاتیِ زنان هست و در این تصاویر هم کاملاً مشخص هست، اینجا هم عرصه رو بدست میگیره و میشه اونچه نباید بشه. 

اونایی هم که مخالف هستن با ورود به ورزشگاه‌ها این حواشی رو میبینن که مخالفت می‌کنن نه اینکه منظورشون این باشه که اگر خانمی با رعایت شؤون و شعائر، بنشینه روی سکوهای ورزشگاه، اسلام به خطر میفته :-| مشکل اینجاست که سنگرها به تدریج فتح میشه. اول روسری‌ها میره دور گردن، بعد کلاً برداشته میشه، بعد میرن سراغ همین مانتوی جلوباز مسخره‌ای که الان هست و اونم ورمیدارن و دیگه میره تا جایی که خودتون بهتر از من میدونید. هدف، آزادی به معنای خصلت ارزشمند انسانی نیست، هدف نهایی، ترویج لاابالیگری، اِباحی‌گری و آزادی در مسائل جنسی است. 

ضمناً پوشش هر شخص در عرصه‌ی عمومی، به علت تماسی که با حقوق دیگران پیدا می‌کنه و به این علت که هر لباس، مبتذل یا موقر، خواهی نخواهی حامل پیامی هست، یه امر شخصی نیست که کسی بگه من هر چی بخام میپوشم و به کسی هم ارتباطی نداره. 

این روزنامه هم نوشته توی اون شب توی ورزشگاه آزادی، رفتار خلاف دین یا قانون، گزارش نشد :-| معلوم نیست رفتار خلاف دین از نظر اینا چیه؟

احتمالاً منظورشون انجام اعمال منافی عفت هست :-| پس چون اون شب در مرئی و منظر مردم اعمال خلاف عفت انجام نشده لابد همه چیز اوکی بوده!

این فیلم رو هم ببینید که نشون میده یه عده‌ای توی حول و حوش ورزشگاه آزادی رسماً حجابشون رو برداشتن. گزارشگر صدا و سیما داشته گزارش تهیه می‌کرده اینام واسه اینکه مانع تهیه‌ی گزارش بشن کشف حجاب‌ شده از پس‌زمینه تصویر رد میشن که گزارشگر نتونه گزارش تهیه کنه.

این مطلب رو هم در همین زمینه مطالعه بفرمایید.

  • موافقین ۰ مخالفین ۰
  • شنبه ۲۳ تیر ۱۳۹۷، ۱۰:۵۵ ب.ظ
  • سید نورالله شاهرخی

نظرات  (۴)

  • خدای بزرگ است اهورا مزدا
  • بخش‌هایی از این نظر که با * مشخص شده، توسط مدیر سایت حذف شده است
    چرا فقط گیر دادی به اینا؟ میدونم چون زورت به اینا رسیده ،چرا نمیایی *** ****** ** ** ***** **** ****** ** **** **** ** ***** ****** * *** *** **** **** ** ****** ****** ** **** ***** **** ** **** * **** ** ***** ******** * ***** **** ***** ** ***** ******* ** *** *** * **** **** *** **** *** ******* **** ***** *** *** ***** ****** * *** *** **** **** *********** *** **** ** ******* ***** ****** ** ** **** **** ***** ***** ** *** *** **** *** ***** ***** **  ***** ***** ** **** *** ***** *
    ** ***** ***** ** **** *** **** ***** *** ** ** ** ******** 
    ** ***** ****** ******* ******
    پاسخ:
    سلامٌ علیکم. ممنونم از جنابعالی بابت اظهار نظری که بیان فرمودید. 
    سلام و وقت بخیر. نمی دونم اسمش رو باید فیلم گذاشت یا مستند بلند، عنوانش رو به نبرد برای زندگی، یا پیروزی رویاها یا  سرافرازی تلاش ها بر محدودیت ها ،  یا ماموریت غیر ممکن حتی !  تغییر داد یا نه؟!  ، فقط باید گفت ، غرور آفرین ، با شکوه و تحسین برانگیز...  دیدن این مجموعه رو به همه ، خصوصا بانوان محترم کشورمون ، توصیه می کنم. خیلی حس خوبی به من داد ، به ایرانی بودن خودم افتخار کردم واقعا.  و از این بابت از همه ی کسانی که این مستند رو فراهم کردند تشکر می کنم. 



    http://s9.picofile.com/file/8334900000/Zero_to_platform.jpg


    پاسخ:
    سلامٌ علیکم. عاقبت جنابعالی به خیر.
    ممنونم از جنابعالی. این رو هم دارم منتها هنوز فرصت تماشاش دست نداده.
    چرا من بدبخت عالمم؟

     شاید همه ما در برهه‌ای از زندگی‌مان سؤال بالا را از خودمان بپرسیم و بدون تردید این سؤال را هنگامی از خودمان می‌پرسیم که احساس بدبختی به سراغمان بیاید. پاسخ به این سؤال که منبع محرومیت من کجاست بسیار مهم است. معمولاً در کشور ما افراد عمدتاً به سراغ نهادهای رسمی حاکم می‌روند و بدبختی‌های خود را به آن‌ها ربط می‌دهند. ولی آیا ایرانیان اشتباه می‌کنند وقتی‌که همه تقصیرها را به گردن نهادهای حاکم می‌اندازند و کاسه کوزه‌ها را بر سر آن‌ها می‌شکنند؟

     در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته وضعیت به‌گونه‌ای سامان می‌یابد که افراد به این نتیجه دست یابند که نظام اجتماعی مبتنی بر شایسته‌سالاری است و هرکسی که تلاش کند و شایستگی داشته باشد می‌تواند به موفقیت دست یابد. درواقع فرصت‌های پیشرفت به روی کسانی که تلاش کنند باز می‌شود و مسئله اصلی، شایستگی، انتخاب درست، اراده و تلاش است. ازاین‌رو کسی که موفق نمی‌شود تصمیمات اشتباه خودش را بررسی می‌کند و عموماً خود، و نه نظام حاکم را به چالش می‌کشد. در این مثال، نگاه روان‌شناختی بر ریشه‌یابی منبع محرومیت غلبه دارد و فرد در بررسی علل ناکامی‌ها، به خودش مراجعه می‌کند.

     پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357، نهادهای حاکم تمامی تلاش خود را بکار گرفتند تا انسان جدیدی تولید کنند. انسانی که ازنظر جهان‌بینی، رفتار و کردار دارای استانداردهایی باشد که به‌تدریج داشت تعریف می‌شد. تصور بر آن بود که تولید انسان جدید نیازمند آن است تا نهادهای رسمی در همه امور، از جزئی تا کلی، دخالت کنند؛ مانند سرآشپزی که دلواپس شام است و هر دقیقه تمامی جزئیات رفتارهای خدمه‌اش را با وسواس کنترل می‌کند. جامعه به‌مانند خط تولیدی تصور می‌شد که باید تمام مراحل آن را به‌دقت کنترل کرد تا مبادا محصول نهایی نقص داشته باشد. لذا هر ناظری به‌آسانی متوجه حضور سایه سنگین نظارت بر همه امور کشور ازجمله موسیقی، رسانه، مدرسه، ورزش، کتاب، لباس، غذا، عروسی، صنعت و بازار می‌شد. هرچند این روند در طول سال‌های گذشته فراز و نشیب زیادی داشته است ولی درمجموع، نظارت و دخالت نهادهای حاکم همچنان وجود دارد و تفاوت؛ تنها در شیوه ِاعمال (نرم یا خشن) و گاهی اوقات هم میزان آن (چقدر) بوده است.

    البته در طول این چند دهه، اتفاقات دیگری هم رخ داد. برای مثال در برهه‌هایی تلاش شد تا این ذهنیت به جامعه القاء شود که محرومیت یا بدبختی وجود ندارد. می‌گفتند به وضعیت کشورهای همسایه نگاهی بیندازید و خودتان را با آن‌ها مقایسه کنید. شما بسیار هم خوشبخت هستید. در برهه‌هایی هم تلاش شد تا این ذهنیت در جامعه اشاعه یابد که منبع محرومیت‌ها؛ دشمن خارجی است. اوست که نمی‌گذارد ما از محرومیت خارج شویم. ولی این توجیهات موفق نشد. ایرانیان همچنان منبع محرومیت خود را نه دشمن، بلکه ناکارآمدی نهادهای مسئول می‌دانند.

    به سؤال نخست این نوشته برگردیم. آیا ایرانیان را باید سرزنش کرد که چرا این‌قدر نقش نهادهای رسمی را در شناسایی منبع محرومیت خودشان پررنگ می‌دانند؟ به نظر می‌رسد که رفتار آنان قابل سرزنش نیست. وقتی با نهادهای مختلفی مواجه هستیم که در همه عرصه‌ها، از فرهنگ تا سیاست، از اجتماع تا اقتصاد، دخالت و نظارت دارند چه پاسخی می‌توان به سؤال «چرا من محروم هستم» داد؟ بیایید به این سؤالات پاسخ دهیم: چرا من نمی‌توانم آن لباسی را که دوست دارم بپوشم؟ پاسخ: چون نهادهای رسمی تصمیم می‌گیرند که کدام لباس مناسب شماست. چرا من نمی‌توانم به آن کنسرتی که دوست دارم بروم؟ پاسخ: چون نهادهای رسمی تصمیم می‌گیرند که کدام کنسرت‌ها مناسب شماست. چرا من نمی‌توانم آن فیلمی را که دوست دارم در سینماها ببینم؟ پاسخ: چون نهادهای رسمی تصمیم می‌گیرند که کدام فیلم‌ها مناسب شماست. چرا من نمی‌توانم آن ماشینی را که دوست دارم و در دنیا هم بسیار ارزان است بخرم؟ چون نهادهای رسمی تصمیم می‌گیرند که امتیاز ورود ماشین  را به چه کسانی واگذار کنند. چرا من نمی‌توانم در فضاهای عمومی شاهد آن نوع شادی باشم که دوست دارم؟ پاسخ: چون نهادهای رسمی تصمیم می‌گیرند که کدام نوع شادی مناسب شماست.

    چشمان ناظرِ نهادهای رسمی در همه‌جا هست. به‌راستی، در این وضعیت، اگر شاهد نتایج نامطلوب، محصول ناقص و شرایط ناهنجار باشیم جز نهادهای حاکم باید چه عاملی را سرزنش کنیم؟ وقتی همه تصمیمات کوچک و بزرگ با آن‌هاست آیا فرد چاره‌ای جز آن دارد که منبع انواع محرومیت‌های خود را در آن‌ها جستجو نکند؟

    و به همین دلیل است که در ایران همه‌چیز بی‌درنگ رنگ و بوی سیاسی به خود می‌گیرد چون همه‌چیز به تصمیمات « آنها» ختم می‌شود.

    ▪️نوشته: فردین علیخواه| جامعه‌شناس

    پاسخ:
    عدم دخالت دولت، هم نتیجه‌ای جز اونچه در جوامع غربی داریم می‌بینیم - بی هویتی، یأس و سرخوردگی اجتماعی و مشغول شدن به هوا و هوس - نخواهد داشت. درمان وضعیت ما، بی مسئولیتی دولت نسبت به اجتماع نیست. یکی لب بوم واستاده بود، بهش گفتن مواظب باش نیفتی، ترسید، اونقد رفت عقب، از اونور پشت بوم افتاد. 
    فقط داااااااغون ریزش تعداد اعضا کانالم 
    پاسخ:
    سلامٌ علیکم. ممنونم از مطلب بسیار به موقعی که بیان فرمودید و امکان پاسخگویی من رو مهیا فرمودید.
    اولاً طبیعی هست بسیاری از اعضای محترم کانال، بخاطر اطلاع داشتن از آگهی‌های مربوط به کلاس، عضو کانال باشن و در ایام تابستان، دلیلی برای عضویت در کانال ندارن، پس طبیعی هست که لفت بدن.
    ثانیاً مهم این نیست تعداد اعضای محترم کانال چقدر هست، کمه یا زیاد، مهم اینه آیا در مسیر حق هستیم یا خیر. بشارت میدم که اگر زنده باشم چنانچه تعداد اعضای محترم کانال دو نفر هم باشه هیچ تفاوتی در عزم من برای انتشار مطالب، رخ نخواهد داد. 
    امام علی علیه السلام فرمود :
    خطبه(192)-

    ( وَ مِنْ کَلامٍ لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ: ) أَیُّهَا النّاسُ، لا تَسْتَوْحِشُوا فِى طَرِیقِ الْهُدى لِقِلَّةِ أَهْلِهِ، فَإِنَّ النّاسَ قَدِ اجْتَمَعُوا عَلى مائِدَةٍ شِبَعُها قَصِیرٌ، وَ جُوعُها طَوِیلٌ.
    اى مردم در راه راست، از کمى روندگان نهراسید، زیرا اکثریت مردم بر گرد سفره‏‌اى جمع شدند که سیرى آن کوتاه، و گرسنگى آن طولانى است. 

    ارسال نظر

    ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
    شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
    <b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">