تنهایی...
چهارشنبه مهر ۲۵ ۱۳۹۷، ۱۰:۲۷ ب.ظ
چققققققدر بده دوستی‌های سابق بلایی به سرت آورده باشه و اوووووونقد ضربه خورده باشی که دیگه نتونی هیچ رابطه‌ی انسانی‌ای حتی با کسی که با حُسن نیت به سمتت اومده شکل بدی. فکر میکنه که میتونه با تو دوست بشه و تو رو به عنوان تکیه‌گاهی برای سختی‌هاش انتخاب کنه و تو هم میدونی او آدم بدی نیست و میتونه قسمتی از تو رو پُر کنه اما میدونی اوووووونقد توقعاتت از دوستی بالاست و اوووووونقد به خودت و او سخت خواهی گرفت که بهش لطف میکنی و طوری به گرم گرفتنش، سرد جواب میدی که او با خودش فک میکنه این آدم چرا خودش رو اینجوری میگیره؟
در حالی که تو خودت رو نمی‌گیری، فقط از یکطرف نمیخای او توی دردسر بیفته و از طرف دیگه هم میدونی خودت توی اون دوران پر تب و تاب دوستی انتظارت از دوستت اوووووونقد بالا میره که قطع به یقین او نمیتونه برآورده‌‌ش کنه و کار میکشه به دلخوری‌های مداوم و دعواهای همیشگی. مثل دوستی یه بادکنک با یه کاکتوس، هر وقت میخای بهش نزدیک بشی و کدورت‌ها رو بذاری کنار باز دعوا میشه و باز روز از نو روزی از نو. پس عطای دوستی رو به لقاش می‌بخشی و تنهایی میشه سرنوشت محتوم تو... تنهایی‌ای خودخواسته و خودْ تحمیل شده.... اما او که این چیزا رو نمیدونه فقط می‌بینه که تو داری سرد جواب میدی و هر چی سعی میکنه بهت نزدیک بشه کمتر جواب میگیره و رفتار تو رو بر چیزی غیر از غرور، حمل نمیکنه.
چققققققدر بده بعضی وقتا که کسی رو میخای که فریادهات رو بشنفه، حرفات رو نه، فریادهات. تو رو به آسمون فریاد بزنی و او فقط بشنفه و چیزی نگه. فقط همین که ببینی که دوستت داره میشنفه تسکینت میده انگار و چققققققدر بده که هیچ دوستی برای چنین لحظاتی نداری....چون به همه‌ی افراد محترمی که دور و برت هستن و احتمالاً دوست دارن باهات دوست بشن، لطف کردی و از خودت روندیشون! تو موندی و فریادهای بی شنونده و بیکرانه‌ای پیش رو. همین... خلاص.
+ این مطلب، فقط یک دلنوشته است و هیچ اشاره‌ای به هیچ ماجرای واقعی یا حتی غیرواقعی :-/ ندارد.
صحبت های شنیدنی عباس کیارستمی در مورد تنهایی
https://bit.ly/2kNoO2y