خبر خوب و خبر بد...
برای کلیه‌ی دانشجویان ارجمند یه خبر خوب دارم و یه خبر بد. اول کدومشو بگم؟ خبر خوب یا بد؟
از خبر خوب شروع میکنم: بالاخره گذر پوست به دباغ‌خونه افتاد و شتر کرونا بعد از نزدیک به دو سال از آغاز حرکتش به در خونه‌ی من هم رسید و دعای خیر دانشجویان :-/ در حق اینجانب کارگر شد و همچنان‌که در تصویر ذیل می‌بیند اینجانب هم به نحوی اثبات شده، به کرونا مبتلا شدم. (صدای جیغ و کف و هورا از شهرهای استان، هفت آسمان را درمی‌نوردد و دست‌های دعا برای استدعای از روی خاک به زیر خاک رفتن من، به سمت درگاه قادر متعال بالا می‌رود ;-)
اما خبر بد اینکه: حالم حداقل فعلاً خوبه و علائم خاصی جز سرفه‌های گاه و بیگاه و از دست دادن چشایی و بویایی ندارم. تا خدا چه خواهد و دعایتان به چه نحو کارگر اوفتد...
حالا از این موضوع گذشته، این از دست رفتن حس بویایی و چشایی شمشیر دو لبه هست. برای کسی که با خیلی از غذاها مشکلی نداره خب یه نقمت محسوب میشه چون خیلی از لذتا رو از دست میده و خیلی از غذاها براش علی السویه میشه خوردن و نخوردنشون اما... برای منی که مشهورم به بد غذایی و مثلاً پیاز توی هر غذایی باشه نمی‌خورم یا از طعم غذاهای شِفته‌مانند :-| نظیر استانبولی و کته گوجه متنفرم و... نمیخام کفران نعمت چشایی کنم اما... همچینم برای من بد نشده انگار... اون غذاهایی که قبلاً با اخ و پیف فراوان می‌خوردم الان راحت و بی‌خیاااااال می‌خورم و اسباب خوشحالی خانواده هم از این جهت فراهم شده!!!!
سلااااام استاد عزیزو دوست داشتنی.حالتون خوبه؟ارادتمندشما عرفان مویدی هستم.ورودی1390(ای بابا.ی دهه گذشت الکی الکیا).خییییییلی دلم براتون تنگ شده.انشالله که هرچه زودتر سلامتیتون رو به دست بیارید.منم الان توی مرخضی کروناهستم و یکی دو روز دیگه پاک میشم!راستی قراره هفته اینده ی روز بیام دانشگاه بروجرد.افسوس که سعادت ندارم ببینمتون.همیشه عاشق ادبیات وبلاگیتون بودم و هستم.خیییلی قشنگ حس رو منتقل می کنید.ادم احساس میکنه خودتون دارید توی گوش ادم متن رو میخونید.عین فیلم های ایرانی.خخخ.