عافیت‌سوزی

یه خانومی رو می‌شناسم از آشنایان هست ، یکی از اعضای خونواده تعریف میکرد ک ایشون حامله شدن ، خیییییییلی خوشحال شدن ، ب نحوی ک شوهرش بخاطر همون خبر حاملگی  ، شیرینی پخش کرد بین همکارا. خونواده‌ی شوهرش هم چون مشکل داشتن توی زاد و ولد ب حددددد خییییییلی زیادی خوشحال شدن و ..... خلاصه.... 

مادر شوهرش میاد پیشش ضمن تبریک ، بهش میگه میگن دعای زنِ حامله ، درگیره در درگاه خدا ، یه دعایی هم بکن این دخترای من (ینی خواهر شوهرایِ این خانومی ک الان حامله بوده) هم باردار بشن و خدا بچه‌ای بهشون عطا کنه. این خانومه هم طاقچه بالا میذاره به مادر شوهره میگه ب من چه ! خودشون دعا کنن خدا اگه صلاح دونست بهشون میده !!!!! خلاصه یه طورایی خییییلی فخر میفروشه سرِ این حامله شدن !!!!! اینا رو خودِ اون خانومه تعریف کرده ک اومد و اینو گفت و منم اینطوری بش گفتم !!!!! 

خیییییلی تعجب کردم از این زن و این جوابی ک داده ب این بنده خدا !!!!

هیچی دیگه .... یه مدت گذشت ، همین اخیرن خبردار شدیم ک بچه‌ی این خانومه سقط شده !!!!!!!! گفتن نشسته بوه زاااااار زاااااار گریه میکرده !!!!! و هی میگفته چرا خدا این کارو با من کرد !!!

نتیجه‌ی اخلاقی : خدا فقط از عالَمِ غیب ، اطلاع داره ، منم نمیخام بگم سقط بچه ب دلیل اون حرفی بوده ک ب مادر شوهره زده ، فقط حرفم اینه ک آدم وختی از خدا نعمتی میگیره باید خیییییلی حواسش باشه ک جو گیر نشه و شروع نکنه ب شاخ و شونه کشیدن واسه مردم !!! مردم ، عیالِ خدا هستن ، خاطرشون عزیزه واسه خدا ، ب طور ناروا و از سرِ بیعدالتی اذیتشون کنی ......

نتیجه‌ی اخلاقی 2 : خداوند در قرآن می‌فرماید : 

وَ إِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنْسَانِ أَعْرَضَ وَ نَأَىٰ بِجَانِبِهِ ۖ وَ إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ کَانَ یَئُوسًا

 (از جمله‌ی اخلاق فرد بی‌ایمان, یکی این است که) هنگامی که به انسان (بی‌ایمان) نعمت می‌بخشیم (و او را از ثروت و قدرت و سلامت و امنیّت برخوردار می‌سازیم, مسرور و مغرور می‌گردد و از طاعت و عبادت و شکر نعمت) روگردان می‌شود (و در وقت رسیدن به نوا) خویشتن را (از بندگی ما) به دور می‌دارد و تکبّر می‌ورزد .  (انگار ما را نمی‌شناسد و به ما کاری و نیازی ندارد) .  و هنگامی که شرّ و بلا گریبانگیر او گردید (و تنگدستی و بیماری و ناامنی وی را فرا گرفت) بسیار مأیوس و ناامید می‌گردد (و می‌پندارد که دیگر درهای رزق و روزی بر او بسته است و هرگز روی خیر و خوشی نخواهد دید) .  

[[«أعْرَضَ»: از شکر نعمت منصرف و از طاعت و عبادت روگردان می‌شود .  «نَأَیا بِجَانِبِهِ»: خویشتن را از یاد منعم اصلی به دور می‌کند .  شانه‌های خود را بالا می‌اندازد و تکبّر می‌ورزد .  «یَئُوساً»: بسیار مأیوس و دلتنگ و ناشکیبا (نگا: هود / 9 - 11) .  مراد این است که کافران, هم در برابر خوشیها و هم در برابر سختیها خود را گم می‌کنند .  در حال نوا مست و مغرور, و در وقت بلا پست و زبون می‌گردند .  هر چند که در حالت یأس پرده‌های غفلت از روی فطرت کنار می‌روند و کافران بالإجبار به درگاه خدا روی می‌آورند و خالصانه رفع مشکلات را از قادر متعال درخواست می‌نمایند, امّا این توجّه اضطراری مایه افتخاری و دلیل بیداری حقیقی آنان نمی‌باشد .  چرا که به محض رفع مشکلات و رهائی از طوفان حوادث, خودخواهیها و سرکشیها از ایشان سرمی‌زند و تغییرجهت می‌دهند (نگا: یونس / 12 و 22 و 23, اسراء / 67, عنکبوت / 65) . ]] 

سوره‌ی إسراء :83.